Do zdobienia stroju żywieckiego stosowano trzy rodzaje haftu: biały tzw. angielski, zdobiący koszule i spódnice spodnie, wielokolorowy, płaski umieszczany na gorsetach oraz wyszycie na tiulu zdobiące kryzy, chustki, łoktusze, chusteczki do ręki i zapaski. Ten ostatni haft, typowy tylko dla tego regionu był bardzo prosty. Jego bogactwo i efektowność są przede wszystkim  wynikiem ilości motywów zdobiących każdy element odzieży. Do wyszywania na tiulu używano białych nici bawełnianych. Wzór tworzyły najczęściej motywy kwiatowe, które każda hafciarka wymyślała sama. Kopiowanie motywów hafciarskich uważano wręcz za przejaw złego smaku.

Haftowanie odbywało się w sposób następujący: cienki papier z wyrysowanym wzorem przypinano szpilkami pod rozpięty na tamborku tiul, następnie grubą nicią, ściegiem za igłą wyszywano kontury motywu, po czym usuwano papier, a powierzchnie pomiędzy zaznaczonymi liniami zapełniano przewlekając przez oczka tiulu nitkę (tak jak w czasie cerowania), tworząc mniej lub bardziej ozdobne siateczki.

Elżbieta Piskorz-Branekova