Strój łęczycki, początek XX w. Archiwum Etnograficzne Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, rys. H. Czurkowa
Czapki luśniówki lub wścieklice kształtem przypominały ścięty stożek. Składały się z zielonego, rzadziej białego lub szarego sukna, stanowiącego środek oraz otoka z siwego baranka. Otok z jednej strony był przecięty i posiadał dziurki, dzięki którym był sznurowany zieloną, czerwoną lub żółtą wstążką.
Kapelusz ze słomy, Łęczyckie, początek XX w. Ze zbiorów Muzeum w Łęczycy, fot. A. Woźniak
Na przełomie XIX i XX w. noszono czarne kapelusze filcowe o wypukłych główkach i niewielkich rondach. Przepasywano je niebieską lub zieloną wstążką za którą z boku zatykano pióro. Latem noszono słomiane kapelusze. Wykonywano je z prostej słomy, którą układano i zszywano jak maty.
Portki, Łęczyckie, okres międzywojenny. Ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Portki szyto z samodziałowych tkanin w paski albo jednokolorowych czarnych, granatowych lub modrych.
Raport tkaniny na portki, Łęczyckie, okres międzywojenny. Ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. A. Woźniak
Portki w paski miały najczęściej tło czerwone lub zielone a paski na nich były w kolorach odwrotnych.
Raport tkaniny na portki, Łęczyckie, okres międzywojenny. Ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. A. Woźniak
Portki – zapięcie w pasie, Łęczyckie, okres międzywojenny. Ze zbiorów. Ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
W XIX w. miały krój z tzw. fartuszkiem. Szyte były z jednego płata tkaniny, z szerokimi nogawkami, z tyłu marszczone z przodu z fartuszkiem czyli klapką zapinaną na guzik.
Portki, część wpuszczana w buty, Łęczyckie, okres międzywojenny. Ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Spencer, Łęczyckie, okres międzywojenny. Ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Spencer czyli rodzaj katana szyty był z tkanin samodziałowych . Najbardziej charakterystyczne miały czarne, jasnozielone i modre paski poziomo ułożone na czerwonym tle. Były i krótkie, proste, sięgały poniżej pasa. Wykańczano je lamówką z czarnej tasiemki.
Zapięcie spencera, Łęczyckie, okres międzywojenny. Ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Spencery zapinano na guziki, które były przyszyte bezpośrednio do kaftana lub do klapek, znajdujących się na obu przodach – po cztery z każdej strony. Na nich z jednej strony był guzik, z drugiej dziurka, przez którą go przewlekano.
Sukmana z wyłogami, Łęczyckie, początek XX w. Ze zbiorów Muzeum w Łęczycy, fot. A. Woźniak
Sukmany wykonane były z samodziałowej lub fabrycznej tkaniny wełnianej w kolorach: czarnym, granatowym lub zielonym. Ich charakterystyczną cechą były wyłogi czyli kołnierz z klapkami i mankiety z zielonej tkaniny samodziałowej. Jednak nie wszystkie łęczyckie sukmany miały wyłogi. Czarne i granatowe z okolic Góry św. Małgorzaty miały obszycia z czarnej tasiemki i w takim samym kolorze pętlę oraz kołeczki do zapinania.
Pas – trzos, Łęczyckie, przełom XIX i XX w. Ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. A. Woźniak
Pasy skórzane zwano trzosami. Zrobione były z bydlęcej skóry, zapinały się na sprzączki. Ozdobione były sztancowym, wyciskanym wzorem o motywach kwiatowych. Pasy wełniane tkane były splotem rypsowym na warsztacie tkackim. Były jednokolorowe lub w poziome pasy: czerwone lub zielone. Końce wełnianych pasów wykończone były frędzlami.
Buty męskie, okres międzywojenny, łęczyckie. Archiwum Etnograficzne Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, rys. M. Czurkowa
Buty z cholewami nazywano ordynaryjnymi lub chłopskimi. Były wykonane ze skóry juchtowej w kolorze czarnym, rzadziej wiśniowym. Następną modą były tzw. karbowiaki, które miały górna część usztywnioną, dolną ułożoną w karby na okrągło lub w kanty.
