Strój męski – lniany, Podlasie Nadbużańskie, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi. Dobór zabytków i aranżacja na modelu A. Woźniak, fot. Wł. Pohorecki
Zimowa czapka barankowa, Podlasie Nadbużańskie, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Zimą mężczyźni nosili czarne czapki z dziobem, tzw. kuczmy, latem – słomiane kapelusze.
Koszula męska, Podlasie Nadbużańskie, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. A. Woźniak
Na całym obszarze Podlasia mężczyźni nosili podobne koszule. Były one lniane, samodziałowe, o kroju przyramkowym, długie do kolan. Koszul noszonych na co dzień zwykle nie ozdabiano, świąteczne zdobiono na kołnierzyku, mankietach i wąskim pasku płótna, naszytym przy rozcięciu z przodu. Ozdabiane były ręcznym haftem krzyżykowym lub haftem tkackim tzw. pereborami, czyli haftem wybieranym ręcznie z osnowy podczas tkania. Najpopularniejsze kolory haftów to bordowy, czerwony, czarny i granatowy.
Strój męski – lniany, Podlasie Nadbużańskie, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi. Dobór zabytków i aranżacja na modelu A. Woźniak. Fot. Wł. Pohorecki
Mężczyźni nosili najczęściej lniane portki samodziałowe. Spodnie lniane, po I wojnie światowej, były zastępowane modnymi wówczas spodniami z sukna tzw. bryczesami, które miały nogawki szerokie u góry a wąskie u dołu.
Męski kabat, Podlasie Nadbużańskie, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Mężczyźni nosili kabaty, o kroju zbliżonym do kobiecych kaftanów. Pod wpływem mody zaczęli nosić kamizele. Szyto je z różnych tkanin w kolorach brązowym, czarnym i szarym. Nie miały rękawów, z przodu zapinano je na guziki, plecy były zakończone u dołu lekkim wydłużeniem, tzw. ogonem, z wyciętym pośrodku ząbkiem.
Sposób zdobienia – naszycia z plecionego sznurka, męski kabat, Podlasie Nadbużańskie, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
W sukmanie, Podlasie Nadbużańskie, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi. Dobór zabytków i aranżacja na modelu A. Woźniak. Fot. Wł. Pohorecki
Sukmany zwane sukman, noszone były zarówno przez mężczyzn jak i przez kobiety. Szyto je z samodziałowych, folowanych tkanin wełnianych, w kolorze brązowym. Krój ich składał się z pleców, podciętych po bokach w pasie i przymarszczonych, przodów, które krojono z szerokim klinem od pasa zachodzącym na plecy, powodując przymarszczenie w pasie oraz długich rękawów. Przy szyi doszywano wąski kołnierzyk. Sukmana w miejscu zszyć i na przodzie ozdobiona była naszytymi skręconymi niebieskimi sznurkami.W XIX w. zaczęto nosić tzw. paltony, czyli płaszcze. Miały one już prosty, miejski krój. Plecy składały się z dwóch części, zszytych pośrodku. Przody zachodziły na tył. Rękawy były długie, kołnierz z klapkami. Zapinano je na jeden rząd guzików, w pasie miały wpuszczane kieszenie. Szyto je z tkanin wełnianych.
Pas (pojas), okres międzywojenny. Archiwum Etnograficzne Muzeum Archeologicznego i Etnograficzego w Łodzi, rys. H. Czurko
Mężczyźni opasywali sukmany pasami zwanymi pojasami, czyli utkanymi krajkami. Mogły być one utkane nićmi lnianymi lub wełnianymi w kolorach pomarańczowo-czerwonych. Opasywano się nimi dwukrotnie i wiązano na przodzie w kokardę lub przewiązywano na lewym boku.
Postoły – łapcie z łyka na drewnianych prętach, na których je wykonywano, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Charakterystycznym dla całego Podlasia obuwiem były postoły, czyli łapcie z łyka. Pleciono je na kijkach, na których pozostawały uszy, przez które przeciągano sznurki do obwiązywania nóg.
Sposób zawiązywania postołów- łapci z łyka, Podlasie Nadbużańskie, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Postoły zakładano na onuce i okręcano sznurkiem, który był przewleczony przez uszy łapci. Łapcie wykonywano z łyka lipowego, brzozowego lub wiązowego.