Strój kobiecy, Orawa, okres międzywojenny. Rekonstrukcja: M. Młynarczyk, Lipnica Wielka 1987 r, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, dobór zabytków i aranżacja na modelce A. Woźniak, fot. Wł. Pohorecki
Chustka z ozdobnymi naszyciami, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Na co dzień Orawianki nosiły chustki płócienne, w dni świąteczne z tkanin tybetowych we wzorzyste kwiaty.
Chustka zakupiona na Słowacji, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Na Orawie noszono również chustki jedwabne oraz wełniane o różnych wzorach, sprowadzane ze Słowacji. Nosiły je mężatki, także w okresie, gdy przestały już nosić czepce.
Koszula kobieca, Orawa, okres międzywojenny. Rekonstrukcja: M. Młynarczyk, Lipnica Wielka 1987 r, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Koszule kobiece miały krój przyramkowy i długość do pasa. Długie lub krótkie do łokcia rękawy były bardzo bufiaste.
Falbanka przy szyi - rojt, koszula kobieca, Orawa, okres międzywojenny. Rekonstrukcja: M. Młynarczyk, Lipnica Wielka 1987 r, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, dobór zabytków i aranżacja na modelce A. Woźniak, fot. Wł. Pohorecki
Koszule różniły się w zależności od przeznaczenia i zamożności kobiety. Na co dzień szyte były z lnianych tkanin samodziałowych, przody i tył wszywano przy szyi w oszewkę. Świąteczne szyto z cienkiego płótna lnianego lub z cienkich tkanin bawełnianych i wykańczano przy szyi i rękawach falbanką, zwaną rojtem.
Falbanka przy mankietach - rojt, koszula kobieca, Orawa, okres międzywojenny. Rekonstrukcja: M. Młynarczyk, Lipnica Wielka 1987 r, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, dobór zabytków i aranżacja na modelce A. Woźniak, fot. Wł. Pohorecki
Szydełkowe wykończenie mankietów, koszula kobieca, Orawa, okres międzywojenny. Rekonstrukcja: M. Młynarczyk, Lipnica Wielka 1987 r, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Rojt ozdabiano szydełkową koronką lub fabrycznym haftem z ząbkami.
Gorset – prucnik, przód, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Gorsety, zwane na Orawie prucnikami, szyte były z cienkiej, wysokogatunkowej wełenki zwanej szafotem lub delinem, jednobarwnej lub w kwiatki. Ich krój zmieniał się w czasie. W najstarszych gorsetach, przód był skrojony łącznie z połową pleców, a więc prucnik składał się tylko z dwóch części i doszytej u dołu falbany zwanej rojtem. Prucnik podszyty były lnianym, zgrzebnym płótnem i zapinany z przodu na guziczki.
Gorset – prucnik, tył, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Strój kobiecy, Orawa, okres międzywojenny. Rekonstrukcja: M. Młynarczyk, Lipnica Wielka 1987 r, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, dobór zabytków i aranżacja na modelce A. Woźniak, fot. Wł. Pohorecki
W rekonstrukcji stroju orawskiego wykonanej w latach 80., prucnik kobiecy sznurowany jest z przodu czerwoną wstążką na modę podhalańską, ale kokarda jest nie w pasie, a na piersiach.
Bluzka – przód, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Bluzki zwane letacami, noszone były przez starsze kobiety. Szyto je z tkanin fabrycznych. Miały długie rękawy i były dopasowane w pasie.
Bluzka – tył, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Kabat kobiecy – przód, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Kabaty z długimi rękawami były szyte z tkanin wełnianych. Ozdabiano je obszyciem z czarnego aksamitu lub materiału imitującego baranek. Noszone były w chłodne dni, zarówno świąteczne jak i na co dzień, do pracy.
Kabat kobiecy – tył, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Kabat kobiecy bez rękawów – przód, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Kabat kobiecy bez rękawów – tył, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Spódnica – suknia, tłoczelina, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Spódnice nazywano na Orawie sukniami. W zależności od materiału i sposobu wykonania miały one różne nazwy. Tłoczeliny to spódnice uszyte z płótna samodziałowego, farbowanego na kolor granatowy. U dołu spódnicę wykańczano pasem szerokości ok. 20 cm, drukowanym w drobny, geometryczny lub kwiatowy wzór w kolorze białym. Spódnice farbowane były na Słowacji, w Słanicy. Słowaccy farbiarze przyjeżdżali na jarmark do Jabłonki z ofertą wzorów, kobiety je wybierały i zamawiały, oddawały płótno i na następnym jarmarku otrzymywały już „zafarbione”. Tłoczeliny szyte były z kilku (od sześciu do dziewięciu) szerzyn płótna o szerokości około jednego metra. Marszczone były suto z tyłu, z przodu natomiast pozostawione gładkie, czasami z przodkiem niedrukowanym, który przykrywała zapaśnica, tzn. zapaska, równa długości spódnicy lub dłuższa.
Spódnica – tybetka, Orawa, okres międzywojenny. Rekonstrukcja: M. Młynarczyk, Lipnica Wielka 1987 r., ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Tłoczeliny zostały zastąpione turczaninami – spódnicami, szytymi z fabrycznego, granatowego kretonu, drukowanego w drobny, biały wzór. Noszono również spódnice z innych fabrycznych tkanin, zwane szafotowymi: tybetowe w kolorowe kwiatki, orlinowe – alpakowe, sztofowe – sukienne.
Spódnica – suknia, tłoczelina, podszycie od spodu listwą tzw. podłózką, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Od spodu spódnice podszywano listwą, zwaną podłózką, na wierzchu zdobiono czarnymi taśmami lub naszytą koronką.
Halka – spodnik, Orawa, okres międzywojenny. Rekonstrukcja: M. Młynarczyk, Lipnica Wielka 1987 r., ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Spodnik to rodzaj halki, noszonej pod wierzchnią spódnicą. Szyto go z płótna samodziałowego lub fabrycznego. Dół był obrębiony szydełkiem w ząbki, białą lub kolorową muliną. Spodniki obszywano również fabrycznymi koronkami.
Fartuch – zapaśnica, Orawa, okres międzywojenny, ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Fartuchy – zapaśnice szyte były na Orawie z tkanin fabrycznych, białych lub czarnych. Były długie, przykrywały z przodu całą spódnicę. Szyte były z pięciu szerzyn materiału, mocno marszczone w pasie i wszyte w obszewkę. Zadaniem ich było przykrycie niemarszczonego lub niebarwionego przodu spódnicy. Wraz z nową modą na spódnice z tkanin fabrycznych, szyte bez oszczędności na przodzie, zanikła również moda na zapaśnice.
Kierpce kobiece z nawłokami, Orawa, okres międzywojenny. Rekonstrukcja: M. Młynarczyk, Lipnica Wielka 1987 r., ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, fot. Wł. Pohorecki
Kobiety i dziewczęta nosiły na nogach kierpce, obwiązując nogi w kostce nawłokami, czyli sznurami, lub skórzanymi rzemieniami.