Mężczyzna w stroju codziennym, Chilmony, gm. Nowy Dwór, pow. sokólski, lata 60. XX w., fot. M. Pokropek, K. Kubiak
Popularnym nakryciem głowy była maciejówka - miękka, okrągła czapka w kolorze granatowym lub ciemnoszarym, z niewielkim, usztywnionym daszkiem. Latem mężczyźni nosili słomiane kapelusze zszywane z warkocza plecionego z żytniej słomy.
Czapka barankowa, ze zbiorów Podlaskiego Muzeum Kultury Ludowej, fot. Ł. Prończyk
Czapki barankowe szyto ze skór owczych z runem lub ze sztucznego futra. Miały obłe denko, były watowane i podszyte podszewką.
Mężczyzna w stroju codziennym zaaranżowanym na modelu, stylizacja na lata międzywojenne, zbiory Podlaskiego Muzeum Kultury Ludowej, fot. A. Gaweł
Koszule szyto z samodziału lnianego. Miały krój przyramkowy, ze stójką. Starsze zapinano na mosiężny guzik naszyty na boku. Późniejsze miały rozcięcie i zapięcie (wiązanie) z przodu. W stroju odświętnym guziczek ozdobiony był kolorowym szkiełkiem (tzw. spinką). W stroju letnim koszulę noszono wypuszczoną na wierzch spodni i przepasaną skórzanym pasem ze sprzączką lub zawiązaną plecionym sznurem albo krajką (pojasem). Koszule bywały wyszywane haftem krzyżykowym, czarno-czerwonym, przy szyi i na mankietach. Koszule „na wypust” nosili biedniejsi chłopi, zamożniejsi nosili je wpuszczone w spodnie.
Spodnie noszone latem były lniane, zdarzały się tkane w drobną kratkę lub paseczki. Zimowe były wełniane, o prostych nogawkach, farbowane na kolor czarny lub granatowy. Wiązano je w pasie sznurkiem lub zapinano na drewniane kołeczki, ich nogawki obwiązywano onucami.
Młody mężczyzna w kurtce mundurowej, spodniach bryczesach i oficerkach, 1930-1940, fot. J. Siwicki, okolice Jaczna, Stowarzyszenie Edukacji Kulturalnej Widok, widokstowarzyszenie@gmail.com ze strony albom.pl
W latach międzywojennych w modę weszły spodnie tzw. galife (bryczesy).
Spodnie, tzw. galife (bryczesy), ze zbiorów Podlaskiego Muzeum Kultury Ludowej, fot. Ł. Prończyk
Przód kurtki od munduru wojskowego, ze zbiorów Podlaskiego Muzeum Kultury Ludowej, fot. Ł. Prończyk
Kurtki mundurowe były popularne w latach międzywojennych i po II wojnie światowej. Taka kurtka była wzorowana na kurtce munduru wojskowego lub była faktyczną kurtką z demobilu, często w kolorze khaki.
Tył kurtki od munduru wojskowego, ze zbiorów Podlaskiego Muzeum Kultury Ludowej, fot. Ł. Prończyk
Kurtki mundurowe noszono do spodni typu galife i butów z cholewami - oficerek.
Burka, tzw. świtka, ze zbiorów Podlaskiego Muzeum Kultury Ludowej, fot. Ł. Prończyk
Burki szyto z folowanego sukna, najczęściej w kolorze czarnym lub brązowym. Miały wykładany kołnierz, często z dopinanym kapturem. Ubierano je również na kożuchy szyte ze skór baranich z runem czarnym lub siwym.
Mężczyźni w strojach zimowych: kożuchu, burce i barankowych czapkach, Suchowola, 1940-1950, z archiwum Miejsko-Gminnej Biblioteki Publicznej w Suchowoli.
Kożuch miał duży wykładany kołnierz, był długi do kostek, bez wyszyć, przewiązywano go tkaną z wełny, barwną krajką (pojasem). Kożuchy szyli małomiasteczkowi kuśnierze.
Krajka (pojas), ze zbiorów Podlaskiego Muzeum Kultury Ludowej, fot. Ł. Prończyk
Barwny pas, tkany z nici wełnianych techniką „na nodze" miał zwykle długość około dwóch metrów i przeciętnie około pięciu centymetrów szerokości. Tkany był we wzory geometryczne. Przepasywano nim koszule robocze a zimą kożuchy.
Buty oficerki, ze zbiorów Podlaskiego Muzeum Kultury Ludowej, fot. Ł. Prończyk
Oficerki były obuwiem odświętnym. W cholewy wysokich, skórzanych butów wpuszczano nogawki spodni. Na co dzień mężczyźni (podobnie jak kobiety) nosili łapcie plecione z łyka lipowego lub wykonywane z kawałka skóry. Te z łyka lipowego zwano postołami, skórzane - chodakami. Noszono je na tzw. honuczki czyli onuce z kawałka płótna lnianego.