Kobieta w stroju mężatki z okolic Puńska, fot. Krzysztof Snarski.
Kobieta w haftowanej zapasce z lat 20. XX w. z okolic Puńska, fot. Krzysztof Snarski.
Czepek ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Suwałkach, fot. Krzysztof Snarski
Używano trzech rodzajów czepków, dwa z nich różniły się między sobą denkami, a trzeci całkowicie odrębną techniką wykonania. Dwa pierwsze typy czepków składały się z denka w kształcie prostokąta o zaokrąglonych rogach lub prawie całkiem okrągłego. Wykonane było ono z tkaniny lub ażurowej, ręcznie robionej na specjalnych krosienkach siatki. Do krawędzi denka doszyty był, okalający prawie cały jego obwód otok o szerokości 4 do 5 cm z wzorzystej tkaniny bawełnianej. Trzeci typ czepka miał
prawie identyczny kształt różnił się od opisanych powyżej tym, że w całości był ażurowy, dziany szydełkiem z bawełnianych nici.
Kobieta w czepku, za: Bernotienė S., Galaunienè K., Rimdeikienė A., ŠeŠelgis K., Lietuvų liaudies menes, Wilno 1993
Jeszcze na przełomie XIX i XX wieku, osłonięty związywaną na karku chustką czepek był obowiązkowym nakryciem głowy mężatki.
Dziewczyna w stroju odświętnym, z głową opasaną galonem, za: Bernotienė S., Galaunienè K., Rimdeikienė A., ŠeŠelgis K., Lietuvų liaudies menes, Wilno 1993
Galon sporządzano z kosztownej taśmy wyrobu fabrycznego wykonanej ze złotych lub srebrnych nici. Miał zwykle szerokość od 8 do 12 cm i długość około 50-60 cm. Dziewczęta zakładały go w dni świąteczne, oraz gdy były druhnami na weselu. Ozdobiony rucianym wiankiem stanowił element stroju panny młodej. Opasywał głowę i był noszony nasunięty na czoło. Do jego tylnej części przymocowywano krajki lub dwie długie jedwabne wstążki. Jeśli galon przeznaczano dla panny młodej to wstążki były obowiązkowo białe.
Przy mniej oficjalnych okazjach dziewczęta opasywały głowę krajką. Związywano ją w węzeł na karku, a jej dwa długie końce opadały swobodnie na plecy.
Przód koszuli, ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Suwałkach, fot. Krzysztof Snarski
Koszule używane jeszcze pod koniec XIX w. miały krój poncho podłużnego z naszytymi na ramionach płatami tkaniny imitującymi przyramki. Szyto je z samodziału lnianego w dwóch gatunkach – część górną z płótna lepszego a dolną, niewidoczną, z gorszego gatunkowo. Na piersiach miały głębokie rozcięcie i różne wykończenie pod szyją: prostokątny lub okrągły kołnierzyk lub niekiedy stójka.
Tył koszuli, ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Suwałkach, fot. Krzysztof Snarski
Koszule miały długie i stosunkowo szerokie, wszyte w mankiet rękawy. Zdobiono je białym haftami płaskimi lub angielskimi o motywach roślinnych rozmieszczonych głównie na kołnierzyku i mankietach.
Przód spódnicy samodziałowej, ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Suwałkach, fot. Krzysztof Snarski
Tył spódnicy samodziałowej, ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Suwałkach, fot. Krzysztof Snarski
Przód spódnicy kamelowej, ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Suwałkach, fot. Krzysztof Snarski
Tył spódnicy kamelowej, ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Suwałkach, fot. Krzysztof Snarski
Zapaska haftowana, ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Suwałkach, fot. Krzysztof Snarski
Kobieta demonstrująca zapaskę w czasie badań terenowych, Puńsk, lata 60. XX w., fot. Marian Pokropek. Ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Suwałkach
Typy kaftanów. Za: Историко-этнографический АТЛАС Прибалтики Одежда, Ryga 1986
Dziewczyny w strojach narodowych na dożynkach. Za: Burač B., Lietuvių darbo tradicijos ir papročiai, Wilno 2018
Płachta (gunia), ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Suwałkach, fot. Krzysztof Snarski
Kobieta w wełnianej płachcie (guni) z okolic Puńska, fot. Krzysztof Snarski
Kobieta w lnianej płachcie zarzuconej na ramiona. Za: Bernotienė S., Galaunienè K., Rimdeikienė A., ŠeŠelgis K., Lietuvų liaudies menes, Wilno 1993